Kapliczka Nieustającej Nadziei

Stojąca w środku parku, mała, murowana kapliczka. Otoczenie leżące lekko z dala od zgiełku miasta, pozwala na wyciszenie i zespojenie się z harmonią miejsca, które w szczególny sposób wprowadza gościa w stan kontemplacji i skupienia. Świętość miejsca wrażliwi mogą wyczuć już z dala, więc wszyscy, nawet sceptyczni do religii, przychodzą tu z szacunkiem i dystansem. Przestrzeń zagospodarowana w taki sposób, żeby od samego patrzenia robiło się człowiekowi lżej na sercu, zdaje się że głównym przesłaniem kapliczki jest dawanie nadziei tym, którzy już ją utracili.
Budynek z całą pewnością nie jest arcydziełem sztuki, ale przemawia prostotą i przytulnością. Duże okna, dają sporo światła, a drewniane wykończenia dodają przytulności i domowej atmosfery. Ciekawostką dla koneserów są witraże, przedstawiające pomagających sobie i szczęśliwych ludzi, mające na celu przekazać wiarę, że człowiek dla człowieka zawsze jest bratem, nawet gdy na co dzień ciężko to zauważyć. Na ścianie przeciwległej od drzwi znajduje się mały ołtarz na podwyższeniu i organy. Pomiędzy drzwiami, a ołtarzem powstało wąskie przejście, a po obu jego stronach, drewniane ławki.

Wysiadła na dworcu wielkiego miasta, wybiegając radośnie z pociągu, lecz gdy już stanęła twardo na chodniku doszło do niej, że nit nie czekał, aby ją odebrać… Stała przez chwilę, starając się nie rozpłakać i patrzyła w ziemie obok swoich, gdy nagle ktoś ją potrącił. Przestraszona nie zastanawiała się długo i uciekła przed siebie.
Po około dwudziestu minutach biegu nie wiadomo za czym, zatrzymała się w centrum miasta, rozglądając ze zdziwieniem wokół. „Cudoooo….” Westchnęła w myślach, rozdziawiając buźkę i robiąc wielkie oczy. Coś w jej sercu drgnęło, dając trochę nadziei i uspokajając nieodparte poczucie smutku i chęć płaczu. Czuła się tak, jakby w tym miejscu ktoś ją chronił, z pewnością nie człowiek. Jej serce jeszcze raz zadrgało intensywniej, a drobny uśmiech pojawił się na jej twarzy.
Zaczęła funkcjonować nieco inaczej, skakała sobie z nogi na nogę, zrywała liście, układając bukiet, a następnie zwijając je w kształt róż. Poczuła się wolna i niczym nie ograniczona. Aż do czasu, gdy ujrzała dziecko, które upadło i natychmiast przy nim zjawiła się mama. Rin zatrzymała się obserwując chłodno zdarzenie i znów smutek samotności zagościł w jej sercu. Trzymając beznamiętnie bukiet, szła dalej ulicą, aż nagle natknęła się na sporej wielkości kapliczkę. Wiatr zawiał mocniej, więc weszła do środka, odczuwając ulgę i ciepełko.
Wnętrze wyglądało bardzo przytulnie, ale było przepełnione niezwykłym zapachem i w jakiś magiczny sposób było jej tam dobrze. Usiadła w ławce, rozglądając się, a jej wzrok spoczął na obrazie wielkiego i pięknego anioła. Jej serce znów dało o sobie znać, a w ramie obrazu pojawiły się złote motyle, tańczące radośnie. Mana Kaede, mieszkającego w dziewczynce anioła przyciągnęła Rin do tego miejsca.
-Ty tu rządzisz?- spytała wizerunek na obrazie, lecz ten jej oczywiście nie odpowiedział. Podrapała się z zakłopotaniem z tyłu głowy, robiąc grymas zamyślenia i machając szybciej nogami, które nie sięgały podłogi. –No tak, nie możesz mi odpowiedzieć, bo jesteś na obrazie, tak samo jak tata i mama w ich pagodzie!- trzasnęła pięścią w drugą otwartą dłoń, zadowolona z efektu swojego przemyślenia. -Ale…- znowu zaczęła się zastanawiać, pukając się w głowę. Może nie pomoże, ale nie zaszkodzi. –To twój dom? Musisz być bardzo samotny tutaj, więc zostanę chwilę z tobą!- jak powiedziała tak zrobiła, nie umiała się modlić, nie wiedziała kim jest gość na obrazie, ale siedziała i wpatrywała się w niego. Jej serce w jakiś sposób regenerowało się z przykrych emocji, czuła błogość i spokój. Podobało jej się tutaj, nawet nie było za zimno. Podeszła bliżej obrazu i położyła obok niego swój bukiecik.
-To dla ciebie, wpadnę tu jeszcze. Pa!- pomachała radośnie do obrazu i wybiegła na zewnątrz. Drzwi za nią zamknęły złote motyle, gdy stała już tyłem do budynku.

Złote motyle zabłysnęły ostrzegając mnicha, dając znak, że dziewczynka jest chroniona. Ona sama nie miała o tym pojęcia, uśmiechnęła się serdecznie i pomachała dłonią do przybysza. Kaede cały czas pozostawała opiekunką Rin, a bardziej świadomi niż zwykłe dzieciaki prawdopodobnie wyczuwali to od razu. „Jej jaki zabawny starszy pan…” pomyślała, wpatrując się z dziecięcą ciekawością w postać Władcy. Zamrugała parę razy wielkimi oczkami, z ciekawością oglądając go z każdej strony, aż nagle coś bardzo mocno ciągnęło ją do ziemi.
-Mocno dziś wieje prawda?- zapytała naiwnie, zupełnie nie łapiąc, że to sprawka spotkanego gościa. –Pana też coś dziwnego ciągnie do ziemi?- zapytała po chwili, śmiejąc się głośno. –Nawet nie mogę podskoczyć, hahaha.- radość i niewinność malowała się na mince Rin, gdy najzwyczajniej w świecie, w pełni ufna nawet obcym, z dziecięcym zainteresowaniem śledziła niecodzienną sytuację. Po chwili siłowania się z obcą mocą, dała za wygraną, szczerząc ząbki i drapiąc się z tyłu głowy z zakłopotaniem. Nagle obcy bez problemu zrobił krok do przodu. –Jej… Jest Pan super mocarzem!- krzyknęła pełna podziwu i wyciągnęła do niego w górę łapki. –Musze Panu też powiedzieć, że ma Pan śliczne kolale.- dodała po chwili, mając na myśli korale, ale nie udało jej się tym razem wymówić R. Gdy to zauważyła, zarumieniła się jak urwis przyłapany na głupim psikusie i spojrzała nieśmiało w twarz obcego. Może ją teraz skrzyczy...

Ny-Ny szła przed siebie, wbijając wzrok w zaśnieżony chodnik i machając od niechęcenia ogonem. Było jej dziwnie ciężko w piersi i nie wiedziała dlaczego. Niby nic się nie stało… Tak, tylko ona mogła twierdzić, że próba zabójstwa to nic wielkiego. To Nie-Ukye zaatakował, nie Ukye. To było proste, to rozumiała, a jednocześnie czuła się jakby coś zaciskało się jej wokół gardła i nie było to wrażenie po ataku. Potarła palcem szyję. Na skórze wykwitł siniak, łuski pociemniały, nie wspominając o rozmazanej odrobinie krwi na policzku.
Stopy przyprowadziły ją do parku, do drzew, natury i spokoju. Tu mogła odetchnąć. Był ranek, śnieg skrzypiał pod owiniętymi bandażami stopami, gdy Ny-Ny szła bezdrożem wśród krzewów. Nie lubiła ścieżek. Instynktownie wyczuwała w tym szlaki, którymi chodzi mnóstwo ludzi i zawsze zbaczała z drogi.
Gdy tak chodziła po bezdrożu, łuski na grzbiecie zaczęły ją swędzieć. Poczuła coś jak wibracje i jednocześnie… Szepty? Dziewczynka odwróciła się w tamtą stronę. W oddali majaczyła Kapliczka – mały, niepozorny budynek. Biło od niego maną, przyciągał Ny-Ny, ale ta podeszła do tego nieufnie. To istoty żyjące posiadają aurę, nie spotkała się jeszcze z tym, by miejsca ją posiadały. Na wszelki wypadek wdrapała się zwinnie na drzewo i przeskakując z gałęzi na gałąź zbliżyła do świętego miejsca. Miękko wskoczyła na dach Kapliczki i rozejrzała się w koło.
Czuła… Naprawdę coś czuła. Coś ktoś mówił, czy jej się zdawało? Dziewczynka wzruszyła ramionami i sprawnie zeszła na skraj daszku, by złapać się za niego dłońmi oraz stopami i jak nietoperz, przechylić głową w dół, zaglądając do środka. Okno było duże i bardzo kolorowe. Z półotwartymi oczami Ny-Ny wodziła po barwnym szkle, przyglądając się przedstawionej scenie. Nie miała bladego pojęcia co ma przedstawiać, ale samo w sobie ją to zachwyciło. Lubiła kolory.
Dopiero teraz uwagę dziewczynki zwróciły dwa głosy. Obróciła głowę, widząc stojącego nieopodal mnicha i dziewczynkę, znacznie młodszą od niej. Dziwnie musiało to wyglądać z boku, gdy nieco zakurzona postać Ny-Ny wisiała do góry nogami, prezentując łuskowaty ogon oraz zdolności akrobatyczne.
- Ny-Ny? – Przekrzywiła głowę, niemniej zdziwiona ich widokiem, co oni jej.

OOC ---> Mam nadzieję, że nie macie mi za złe tego małego wtargnięcia

Siła ciągnąca ją do ziemi nagle odpuściła. Spojrzała z uznaniem na mnicha, robiąc wielkie oczy i rozdziawiając szeroko usta. Przez chwilę dało się słyszeć jęk uznania. Podszedł i pochwalił ją, mierzwiąc włosy, czego nie lubiła… „Czemu dorośli sobie ubzdurali, że dziewczynki trzeba głaskać wrr…” Przez chwilę widać było złość na twarzy, lecz tylko przez chwilkę, bo nagle zadziało się coś magicznego!
-Eeee….?! Co to?!- zawołała zaskoczona, gdy dał jej potrzymać korale. Coś w jej sercu bardzo mocno drgnęło, a z biżuterii czuć było małe bum! Cofnęła przestraszona dłoń, niczym oparzona, mimo że to było dość przyjemne uczucie.
„Pomagać w sprzątaniu?! Nuda...” pomyślała, a na twarzy zaczął malować się grymas niezadowolenia. Wolała się bawić, niż pracować. Ale teraz i tak nie ma nic lepszego do roboty. Może zarobi na posiłek? Tak, to miało sens. Przez długi czas porządkowała teren obok świętego miejsca, nucąc sobie bezmyślnie melodyjkę. Przez chwilę bawiła się w myślach, wyobrażając sobie, że jest na swoim dworze małą księżniczką, ale okoliczności nie dawały jej szansy na długie podtrzymywanie tego obrazu. Nie wiedzieć czemu, coś w jej sercu radowało się, że tutaj jest. Jakby ktoś jeszcze mieszkał w jej wnętrzu… Dziwne… Podnosiła papierki, szkła, plastik, a najwidoczniej gospodarz stał i nic… W końcu postanowiła do niego zagadać, zawsze to jakiś pomysł na zabicie nudnej roboty. Właściwie to jak mógł stać i się gapić? „A może to duch?!” pomyślała, wpatrując się w niego na chwilę ze strachem, lecz szybko odrzuciła tę myśl, dochodząc do absurdu sytuacji.
-Jestem Rin.- powiedziała, biorąc się do prac. Przedstawiła się tak, jakby to było oczywiste kim jest Rin itp. Poczekała chwilę na reakcję, lecz żadna nie nastąpiła. Wzruszyła ramionami, postanawiając, że gdy skończy pracę zwieje stąd.
Nagle podczas prac, zobaczyła kogoś zwisającego z dachu. Zaśmiała się głośno, podbiegając do nieznajomej i przechylając głowę do góry nogami, żeby załapać perspektywę twarzą w twarz. –Ja też tak chcę!- krzyknęła zadowolona, patrząc na jaszczurowatą z błyskiem ekscytacji w oku. Niewiele myśląc, zaczęła próbować doskoczyć do dachu.

Nigdy nie miała kontaktu z rówieśnikami. Po pierwsze, dzieci odstraszało dzikie zachowanie Ny-Ny i jej zwierzęce instynkty. Trudno było jeść gołębia, gdy obok ktoś piszczał ze strachu czy obrzydzenia. Po drugie, rodzice nie pozwalali jej na zawieranie głębszych relacji, nawet lekcje miała prywatne w swoim domu. Po trzecie, samą jaszczurzą pannę nie interesowały zabawy dzieci i gry – nie rozumiała po co kopie się piłkę po trawie.
A teraz, dziewczynka młodsza od Ny-Ny podbiega pod dach, wyciąga w jej kierunku obie dłonie i śmieje się w głos. Spojrzała na nią z góry, mrugając zbita z tropu. W dodatku zaczęła podskakiwać, jakby miała zamiar złapać się krawędzi budynku i podciągnąć… Jednak mała w czerwonym szaliczku była na to za słaba i Ny-Ny milcząc, ciągle zdziwiona przyglądała się jej poczynaniom. Skąd taka reakcja? … Sama nie wiedziała.
Powiew wiatru zwrócił uwagę Ny-Ny na postać mnicha. Machał ręką, nadając rytm małej trąbie powietrznej i instynktownie dziewczynka spróbowała wyczuć manę. Nie umiała jej do końca określić, ale była wyniosła i na pewno silna. Śledziła spojrzeniem wirujące nad ziemią liście, gdy te stanęły w ogniu, spalając się w jasnym płomieniu. Rozchyliła wargi, patrząc jak popiół opada na ziemię, z której wyrosły drobne pędy. Na ich oczach delikatne łodyżki pokryły się szaro-błękitnymi kwiatkami o postrzępionych płatkach. Przypomniało to Ny-Ny o różach, które widziała przed snem. Tańczyły razem z postaciami na strychu i do tej pory nie wiedziała czy było to prawdziwe czy nie. Nie znała pojęcia iluzja, nie znała też terminu dusza.
Mnich wycelował w nią palec. To co powiedział, sprawiło, że drgnęła i odruchowo potarła szyję. Zostaną sińce, prawda, ale co innego bardziej bolało. Niepewność i wątpliwości. Skoro jednak on mówi, że od kwiatów Ukye poczuje się lepiej, może było w tym ziarno prawdy? Ny-Ny wysunęła rozwidlony język, łapiąc zapachy i oceniając mnicha. Kierując się swoimi własnymi kryteriami uznała, że może mu zaufać. Zwinnie przekręciła się i zeskoczyła na ziemię obok dziewczynki. Ich spojrzenia spotkały się, ale Ny-Ny zasunęła kaptur na twarz, nie lubiąc jak obcy ludzie patrzą na jej twarz. Często krzyczeli, albo się krzywili.
Na czworakach, bo szybciej, podpełzła do grządki z kwiatami i nachyliła się nad nimi wciągając nosem powietrze. Miały kwaśno-słodki zapach, aż kichnęła. Dziewczynka nie wiedziała wprawdzie czym do końca jest napar, ale wiedziała, że powinna zebrać roślinę. Ostrożnie odcinała je scyzorykiem, kładąc na kupkę z boku, a potem spojrzała na nie z namysłem. Ny-Ny wsadziłaby je do kieszeni, ale wtedy coś się im stanie… Nożem ucięła kawałek bandaża z nogi, ukazując łuskowate kolano i w ten materiał owinęła zioła. Zapakowała je z troską i ostrożnie ułożyła w kieszeni, z mocnym postanowieniem, że jak tylko zobaczy demona to mu je da.
No tak, ale Ny-Ny nie była tu sama. Mnich odszedł, a dziewczynka w brązowej kurtce uśmiechała się do niej radośnie, co dziwiło jaszczurzą pannice. Do tego miała specyficzną manę… Ludzką i jakby nieludzką. Ny-Ny ciekawili ludzie, bo sami w sobie nie mieli odchyłek od normy jak pozostałe rasy i ich zapach był też inny. Przykucnęła niemrawo poruszając ogonem i przyglądając się Rin. Pomachała językiem, przekrzywiła głowę, widząc, że mała kompletnie się jej nie boi.
- Ny-Ny. – Przedstawiła się niepewnie, wskazując na siebie pazurem.

Sprzątanko zostało ukończone! A bohaterska dziewczynka nie musiała już dalej się z tym męczyć. Oczekiwała teraz posiłku, czy czegoś w tym stylu, ale dostała koralik, który zawiesiła sobie na szyi. Tego ni zjesz, ale był śliczniutki. Wpatrywała się przez pewien czas z głupkowatym uśmiechem w prezent. Fajny jest. W końcu przypomniała sobie znowu o przybyszu i zostawiwszy kulkę na szyi skupiła swoją uwagę na obcej.
Gdy przyjrzała się uważniej i dostrzegła łuski na twarzy nieznajomej, trochę się przestraszyła. „To musi boleć…” skojarzyła sobie je ze strupami na twarzy i do głowy przyszły jej same nie przyjemne skojarzenia, których jednak z wyrachowania i kultury osobistej nie przedstawiła żadną minką, ani zachowaniem. Dużo bardziej zadziwiający był jej język podobny do języka jaszczurki. Gdy Rin go zobaczyła, zaczęła próbować dotknąć językiem nosa i zastanawiać się czy też tak umie jak tamta, ale nie umiała…
-Jestem strasznie przeciętna…- wyszeptała ze smutkiem, lecz negatywne emocje szybko opuściły jej twarz, bo przecież jest w towarzystwie i nie wypada się dąsać. Ny-Ny, bo tak przedstawiła się starsza od niej, ale wciąż młoda osóbka, wydawała się niemniej zdziwiona od Rin faktem, że spotkała kogoś takiego. „Ciekawe czemu, nie mam ani łusek, ani ogona, ani języka, co niby takiego jest dziwnego w mojej osobie…” zaczęła głowic się, z zakłopotaniem przeczesując palcami kosmyki włosów.
„Ale ona dziwnie mówi.” Ponownie spojrzała na Ny-Ny, zastanawiając się czemu mówi w tak dziecinny sposób, jakby gadała do debila. Z braku pomysłu postanowiła się dostosować.
-Rin!- powiedziała pokazując na siebie palem, podobnie jak zrobiła to nowa koleżanka. Po tych słowach zamrugała parę razy szybciej, wpatrując się w niecodzienne zjawisko- połączenie człowieka z jaszczurką.

- Rin. Rin, Rin… – Powtórzyła swoim zwyczajem Ny-Ny, by zapamiętać nowopoznane imię.
Mała tryskała entuzjazmem i coraz bardziej coś w jej manie ciekawiło dziewczynkę. Wyczuwała anielskie tchnienie – nie miała tylko pojęcia czym jest ten odcień aury nakładający się na drobną  osóbkę przed nią. Postać w brązowej kurtce była młodsza i mniejsza od niej, nie często Ny-Ny zdarzało się z kimś takim porozmawiać. Jeśli w jej przypadku można mówić o rozmowie.
- Rin człowiek? – Zapytała, przyglądając się Rin równie badawczo co ona niej.
Ludzie byli ciekawi. Nie mieli żadnych mocy ich aura była taka… Zwykła. Tymczasem u dziewczynki miała odcień many anioła, co zastanawiało pół-jaszczurkę. Niemniej nasunęła nieco głębiej kaptur nowej bluzy, spostrzegając spojrzenie Rin. Nie, łuski nie bolały. Czy naprawdę rozpoznała niepewność i jakby współczucie, gdy dziewczynka spostrzegła jej policzki.
Ny-Ny ostrożnie wysunęła przed siebie dłoń w kierunku Rin. Wierzchem w dół, ukazując jej wnętrze. Ręka była pokryta plamami łusek, nierównomiernie rozrzuconymi skupiskami matowej skórki jaszczurki. Ich powierzchnia przechodziła nagle w ludzką powłokę, tworząc mozaikę na całym ciele Ny-Ny. Taka już była, taka się urodziła… Taką ją stworzono.
- Ny-Ny nie boli. – Popukała pazurem w twardszą łuskę. – Rin chce, Rin dotknie.
Łuska była porysowana , brakowało jej blasku. Ny-Ny miała ją na grzbiecie od jakichś pięciu lat, bo gdy miała 7, zaczęła zrzucać wylinkę. Zabawne, pół-człowiek, pół-jaszczurka zrzucający skórę. A jednak tak było i łuski Ny-Ny strasznie ją wtedy swędziały. Stały się niemalże mlecznobiałe, a oczy skryły za mgłą, bowiem gady zrzucają również powieki. Stała się wtedy nerwowa i bardzo głodna, pozbywanie się martwej skóry wymagało mnóstwa energii.
Ny-Ny od rana chodziło coś po głowie. Nie wiedziała do kogo się zwrócić, a los postawił przed nią drobną dziewczynkę. Czemu to do niej skierowała to pytanie? Sam Najwyższy wie.
- Rin… Rin, co to dusza?

Nowa koleżanka wciąż wpatrywała się w nią, jakby była kimś dziwnym. Oczywiście zdawała sobie sprawy ze swojej anielskości, skąd niby mogła przypuszczać, że zamieszkał w niej anioł. Tak samo jak nigdy nie widziała złotych motyli, które czasem ją otaczają. Przecież to nie ona, a Ny-Ny była dziwna! Zagryzła dolną wargę czując się przez chwilę jak małpa w klatce. „Perfidne uczucie…” pomyślała, krzyżując z oburzeniem ręce na klatce piersiowej. Sytuacja, stała się jeszcze dziwniejsze, gdy zapytała ją czy jest człowiekiem.
-Człowiek.- pokiwała energicznie głową, kończąc wszelkie wątpliwości. Zastanawiała się skąd niby pomysł, że może nie być człowiekiem, nie ma przecież ogonka, łapek, ani dziwnych uszu, ma za to śliczne włosy i duże oczka, typowo ludzkie. –A ty nie człowiek?- zapytała po chwili zdziwiona. Nie widziała, że istnieją nieludzie…
Po chwili usłyszała kolejne pytanie, czuła się trochę dziwnie, ale w zasadzie fajnie, bo uwaga była skupiona na niej. Tym razem było o duszę. Słyszała od niej o rodziców i czuła się całkiem kompetentna do udzielenia odpowiedzi.
-Jasne, że wiem co to dusza.- powiedziała z dumą, rozchmurzając się i uśmiechając słodko, a kilka złotych motyli znowu pofrunęło do nieba, gdy mała podekscytowała się z radości, że może udzielić odpowiedzi. Klasnęła w dłonie i zabrała się do krótkiego wykładu. –To coś w każdym, co mówi co jest dobre, a co złe!- odpowiedziała dobitnie, akcentując wypowiedź tupnięciem. –Ale trzeba o nią dbać, bo gdy się jest dobrym, to po śmierci dusza wraz z właścicielem idzie do nieba, a jak się jest złym, to do piekła.- zaakcentowała mocniej ostatnie słowo, pokazując tym samym, że to cos naprawdę złego te piekło. Z tego wszystkiego poczuła mocniejsze uderzenie w sercu, to anioł, który w niej mieszkał nie wyrabiał ze śmiechu.

Ty nie człowiek?
Ny-Ny pokręciła główką. Jej jestestwo trudno z czymkolwiek innym pomylić. Łuski, kły, rogi, pazury, ogon i gadzie oczy o pionowych źrenicach. Stanowczo za bardzo zwraca na siebie uwagę, dlatego chodzi wszędzie z nieodłączną bluzą i kapturem naciągniętym aż po brodę.
- Ny-Ny to Ny-Ny… – Powiedziała ciszej dziewczynka.
Nie myślała nad tym czym jest. Ny-Ny to Ny-Ny. Kropka. Rozkładanie powodów swojego istnienia na czynniki pierwsze było sprawą krępującą, jednakże, nie czuła się niczym więcej. Była cieniem w zaułku, szybkim ruchem pazurów, uderzeniem ogona. Ciszą, sykiem, parsknięciem gdy trzeba. Zapachem krwi, czujnym łowcą, niemym obserwatorem. Instynktem. Zwierzęciem.
Może dlatego pozostawała niezrozumiana?
Pokazała wcześniej Rin swoje dłonie i pazury, ale te raczej nie wzbudziły zainteresowania dziewczynki. Dziwne by ktoś spojrzał na nie bez zaciekawienia. Nieco ośmielona Ny-Ny odchyliła kaptur do połowy, pokazując burą szopę, łuski na policzkach, drobne kły skryte za wąskimi wargami i szare oczy. Zmarszczyła nos, wysunęła język wąchając powietrze i kichnęła. Zapach kwiatów płynący z jej kieszeni był zbyt intensywny i podrażnił nozdrza.
To jej przypomniało o Ukye. Zapytał ją czy zostanie, wtedy, gdy pierwszej nocy wkradła się na strych. Był miły, jednakże coś dziewczynce mówiło, że robił się niespokojny w jej obecności. Nie mogła wiedzieć, że chłopak toczył walkę o to, by nie rzucić się i nie pożreć jej duszy jednym kłapnięciem. A jeśli o tym mowa…
Ocierając twarz Ny-Ny wysłuchiwała cierpliwie odpowiedzi Rin. I owo wyjaśnienie zbiło ją z tropu. Dusza jest w każdym… Dziewczynka dotknęła swojego brzucha i ramion, zastanawiając o co chodzi. Coś co mówi, co jest dobre a co złe. Tego nawet nie próbowała pojąć. Minę mała strasznie zakłopotaną – ideologia nie dla nieskomplikowanego umysłu pół-jaszczurki. Pojawiły się kolejne pojęcia, w prawdzie o których wcześniej słyszała, ale nie odczuwała potrzeby by je znać.
Wyglądało na to, że Rin wie…
- Rin, Ny-Ny nie wie… Gdzie jest dusza? Dusza tu? – Wskazała na swój brzuch, a potem na głowę, nie mogąc zrozumieć abstrakcyjnego pojęcia. – Ny-Ny nie wie co dobre, Ny-Ny nie wie co złe. Ny-Ny… Nie rozumiem. – Zwiesiła głowę.
Chciała zrozumieć, ale było to diabelnie trudne dla stworzonka, którego rozkład dnia ogranicza się do spania, wędrowania i zdobywania jedzenia. Różnica pomiędzy dobrem a złem była umowna i dziewczynka zawsze robiła to co robiła – nie to na co miała ochotę, ale to co wydawało się jej odpowiednie w danym momencie. Chociażby sytuacja z Łapą. Nie chciała, nie mogła i nie potrafiła zostawić psa na pastwę tych głupich gimnazjalistów.
- Ny-Ny nie wie co to piekło, Ny-Ny nie wie co to niebo. – Powtórzyła jak zacięta płyta. – Rin… Co zrobi Ny-Ny, jeśli ktoś duszę Ny-Ny zje? Ny-Ny zniknie?
Dobre pytanie.
Nie mieć duszy to trochę nie istnieć.

Niespodziewanie Ny-Ny odsłoniła swoje włosy, powodując że Rin musiała zakryć dłonią usta powstrzymując głośny śmiech.
-Powinnaś używać szczotki.- powiedziała chichocząc, nie zwracając uwagi całą resztę dziwnych rzeczy w wyglądzie pół gada. Była dzieckiem, a dzieci żyją w świecie, gdzie dzięki wyobraźni wszystko jest możliwe. Dlatego też bez zbędnych pytań przyjęła odpowiedź Ny-Ny. Wszystko jasne. Tylko czemu ona tak dziwi się widząc zwykłą dziewczynkę? To pozostawało tajemnicą, nad którą jednak nie miała czasu się zastanowić, bo znów dostała cały zestaw pytań. Robienie za specjalistę okazało się dość nudne i mimo, że uwaga była skupiona Rin, mała zaczynała się nudzić i myśleć co ze sobą zrobi w obcym i wielkim mieście. Póki co z braku laku może potłumaczyć tej z łuskami ale co potem?
-Dusza jest wszędzie w środku.- zatoczyła łapkami duże koło wokół Ny-Ny obrazując skalę. –To jakby powłoka, która gdy się umiera idzie do nieba lub piekła.- trzeba przyznać, że była zadziwiająco cierpliwa, ale już zaczęły ją męczyć te pytania, przystępowała z nogi na nogę, wyrażając nieświadomie znudzenie. –Dobro jest wtedy, gdy działa się na czyjąś korzyść, a zło gdy się komuś szkodzi.- zawsze jej powtarzano, że trzeba być dobrym człowiekiem, więc chyba to to…

Rin albo nie potrafiła albo nie chciała odpowiedzieć na ostatnie pytania Ny-Ny. Nie wiedziała co przez to rozumieć. Koncepcji duszy nie pojęła do końca – trudno wytłumaczyć ją komuś, kto do końca nie myśli abstrakcyjnie. Dziewczynka potarła nieco przygaszona nos, po czym nasunęła kaptur na głowę, prostując się. Ogon zamajtał na boki, gdy zastanawiała się co dalej.
Po pierwsze kwiaty. Chciała je zanieść demonowi. Mnich mówił, że pomogą, a Ukye bolało. Ta sprawa była o wiele bardziej tajemnicza niż zdawać by się mogło, ale Ny-Ny z trudem przychodziło wnikanie w jej genezę. Lucyfer ciągnący sznurkami za marionetkę z twarzą chłopaka. Nie znała tożsamości Nie-Ukye ale… Bała się go. Kamael zdawał się go znać, odpędzić albo chociaż potrafił uleczyć rany, Łapy, Ny-Ny, Ukye. Ona… Co ona potrafiła zrobić? Włożyła dłoń do kieszeni, sprawdzając czy zawiniątko z ziołem wciąż tam jest. Było.
W tym momencie w brzuchu Ny-Ny rozległ się dziwny dźwięk, przypominające mruczenie dzikiego kota. Żołądek domagał się posiłku i to w trybie natychmiastowym. Tak się zamyśliła, że nie zwróciła uwagi na głód i niski poziom cukru we krwi.
Może najpierw coś zje…
- Ny-Ny idzie jeść. Rin idzie z Ny-Ny? – Zapytała brązowowłosą dziewczynkę, po czym nie czekając na odpowiedź zrobiła pierwsze kroki w bok.
Powęszyła w powietrzu, skupiając się na Ki. Niczego tu konkretnego nie było. Ptaki miały gniazda wysoko wśród drzew, gdzie gałęzie był za cienkie nawet by utrzymać drobną pół-jaszczurkę i nigdzie nie było zapachu gryzoni. W takich momentach Ny-Ny kierowała się w stronę miasta, ku najbliższemu zaułku albo sklepu, by pożyczyć tam sobie coś do jedzenia.
Ruszyła w stronę wyjścia z parku, by znaleźć się na zaśnieżonym chodniku.

OOC Rin, jeśli chcesz, możesz iść za Ny-Ny
[zt] ---> Fastfood...